Jedno wiem na pewno: Bez Ciebie, Panie nic uczynić nie mogę. Z tobą mogę wszystko. Moim współbraciom chrystusowcom, moim parafianom, mojej mamusi kochanej, siostrom, bliskim, przyjaciołom i wszystkim tym, którzy znosić muszą moje słabości, a którym niczego i nikogo innego, prócz Chrystusa, ofiarować nie mogę, nie potrafię... dziękuję. Za miłość, za cierpliwość, za dobre słowo, za gesty serdeczne. Za upominanie, gdy się od Chrystusa oddalałem, za krytykę, gdy dostawałem na łeb...

W dzień, gdy dziękuję Bogu za dziewięć lat kapłaństwa zakonnego - dziękuję Wam, kochani Parafianie, mieszkańcy Ziębic i okolic, za wspólną wędrówkę do Nieba. Za to, że mnie przyjęliście, że mnie wspieracie. W sercu Was niosę. Modlitwą serdeczną i gorącą, codziennie Was obejmuję...

Kochajcie kapłanów i módlcie się za nich. Wszyscy niesiemy tę samą łaskę, wszyscy niesiemy ten sam krzyż. Módlcie się za nas... Za księży gorliwych, za duszpasterzy z ogniem w sercu, za księży, którzy codziennie próbują być blisko ludzi, blisko Boga. Módlcie się za nas, którzy upadamy. Za księży, którym nie po drodze do Nieba, za kapłanów, którzy zbyt mocno się w sobie rozkochali, za egoistów w sutannach i habicie, za kapłanów którzy zdradzają... Szukajmy zagubionych, by się odnaleźli....

Sakrament kapłaństwa to jarzmo słodkie i brzemię lekkie. To krzyż, na którym wisi Chrystus, a my razem z Nim. To zmartwychwstanie, czyli ciągłe powstawanie z kolan i z gleby. To dawanie się podnieść Zmartwychwstałemu. To łaska, która darmo dana, kruszy człowiecze skamieniałe serce... Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham...

Ks. Rafał, proboszcz