Dziękując Bogu za 10 lat kapłaństwa, wzięło mnie ostatnio na wspomnienia. Próbuję więc cofnąć się w czasie, wnikając w kolorowy świat wspomnień, w przeszłość dziwnie bliską, prześledzić życie i losy mojej wiary. Wszystko zaczęło się zimą 1978 roku. W jedną z mroźnych niedziel rozpocząłem swój bieg.

W kościele św. Marcina w Tolkowcu, przenikliwy chłód wdzierał się w ciała rozmodlonego tłumu. Wśród nich stali moi rodzice, z małym brzdącem na rękach. Byłem trzecim dzieckiem Jerzego i Stanisławy. Długo oczekiwanym chłopcem. Odwieczny pozwolił mi przyjść na świat i cieszyć się cudownym rodzeństwem: dwoma siostrami Anetą i Edytą. Podarowano mi imię Rafał, po dziadku mojego taty. Otrzymałem też drugie imię – Jerzy, po moim tacie oczywiście. Malutki, niewinny, urodzony 6 września 1978 roku, czekałem na krople żywej wody. Stworzony na obraz i podobieństwo samego Boga. Nie potrafiłem wtedy jeszcze mówić, więc z pomocą przyszli moi kochani rodzice. Wypowiedzieli więc za mnie moje pierwsze „wierzę”, za co jestem im szalenie wdzięczny i tak pozostanie do końca moich ziemskich dni. Tamtego dnia dusza moja i ciało rozpoczęły bieg wiary. Do sztafety dołączyli pierwsi moi patroni: św. Rafał, św. Jerzy i św. Marcin. No i ta, która ziemi warmińskiej, mojej ziemi umiłowanej, dotknęła swoją stopą w 1877 roku, gdy objawiła się w Gietrzwałdzie. Niepokalane Poczęcie, Królowa Aniołów, miłująca swój warmiński i polski lud, powtarzająca z iście matczyną troską: „Odmawiajcie różaniec”…

W niedzielę (22 maja) na Sumie Parafialnej obchodziliśmy uroczystość I Komunii Świętej. Dzieci, które rok temu przyjęły po raz pierwszy do swojego serca Jezusa Eucharystycznego, dziękowały wraz ze swoimi bliskimi za ten wielki dar.

Mszy Świętej przewodniczył Proboszcz - ks. Rafał. Zapraszamy do galerii zdjęć.

7 maja w poznańskiej Archikatedrze trzech naszych współbraci przyjęło święcenia kapłańskie. Trzej nowo wyświęceni chrystusowcy - ks. Maciej Koczaj SChr (Dębica), ks. Vitaliy Melnyk SChr (Kamieniec Podolski, Ukraina), ks. Mateusz Socha SChr (Poznań) przybyli w czwartek (19 maja) doZiębic i odprawili Mszę Świętą Prymicyjną.

Na zakończenie Mszy neoprezbiterzy udzielili zebranym błogosławieństwo prymicyjne. Nowo wyświęconym kapłanom chrystusowcom życzymy pięknego i świętego wędrowania za Chrystusem, w służbie powierzonym ich duchowej opiece wiernym.

Zapraszamy do galerii zdjęć.

13 maja - w piątek przeżywaliśmy w naszej Parafii pierwszy w tym roku Dzień Fatimski.

Przez cały dzień trwaliśmy na modlitwie, o godz. 9:00, 12:00, 17:00 i 19:30 nasi parafianie wraz z kapłanami trwali na modlitwie różańcowej.

O godz. 20:00 odprawiona została Msza Święta a po niej procesja fatimska wraz z figurą MB Fatimskiej. Ku radości zgromadzonych pojawiły się też dzieci przebrane za trzech małych wizjonerów z Fatimy.

W najbliższy piątek – 13 maja, Dzień Fatimski. Wspominamy tego dnia w liturgii Maryję Matkę Bożą Fatimską oraz kolejną rocznicę zamachu na Ojca Świętego Jana Pawła II.

Fatimski Dzień Modlitwy to doskonała okazja do zawierzenia Matce Bożej wszystkich intencji, które nosimy w sercu.

Zapraszamy w środę na modlitwę różańcową w naszym kościele o godz. 9:00, 12:00 i 17:00.

Wieczorne uroczystości Dnia Fatimskiego (przy grocie Matki Bożej) rozpoczniemy różańcem w intencji naszych rodzin o 19:30.

O godz. 20:00 - Msza Święta Fatimska połączona z procesją fatimską.

Co się dzieje z nami, gdy przestajemy się szczerze modlić? Gdy odsuwamy modlitwę na bok lub gdy staje się ona tylko malutkim dodatkiem do naszego codziennego funkcjonowania? Gdy nasza modlitwa przestaje się przekładać na konkrety, na nasze życie? Ano dzieje się wtedy z naszą duszą to, co z drzewem, które pozbawiona wody (i jej źródła) po prostu więdnie, usycha.

Nasz piękny świat wypełnił się wyschniętymi konarami. A wyschnięte konary nie są w stanie poświęcić siebie czemuś WIĘKSZEMU, więc się ranimy, masakrujemy wzajemnie, dobijamy…

„Jak drzewo wyrwane z ziemi, jak rzeka odcięta od swego źródła, tak dusza ludzka marnieje oderwana od tego, co jest od niej WIĘKSZE” – powiada żydowski myśliciel Abraham Joshua Heschel.

Modlitwa w ustach wielu stała się „wyświechtanym” słowem. Próbujemy się modlić, ba – my się modlimy, lepiej lub gorzej, częściej lub rzadziej. O modlitwie opowiadają soczyście księża, o modlitwie pisze się tysiące książek. Pacierz, różaniec, nowenny, litanie - potrafimy je trzaskać niemiłosiernie namiętnie. Na ustach naszych pełno śladów po słowach, które wypuściliśmy z serca. Jest tylko jeden problem. Czy to, co nam się wydaje być MODLITWĄ – jest nią naprawdę?

Maj - dla wielu najpiękniejszy miesiąc roku - to w Kościele okres szczególnej czci Matki Bożej. W Polsce żywa jest tradycja gromadzenia się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych na nabożeństwach majowych, nazywanych "majówkami". Jeszcze dziś przejeżdżając w majowy wieczór przez polskie wsie można usłyszeć pieśni maryjne.

Nabożeństwo majowe w naszej Parafii:

- od poniedziałku do niedzieli o 17:30, w Kościele, przed Najświętszym Sakramentem

- dodatkowo w sobotę o 20:00, przed Grotą Matki Bożej

Zwyczaj nabożeństwa majowego trwa dopiero od połowy XIX wieku. Rodowód tych nabożeństw jest jednak znacznie wcześniejszy niż się powszechnie uważa. Gromadzenie się i śpiewanie pieśni na cześć Matki Bożej było znane na Wschodzie już w V wieku. W Kościele zachodnim w I tysiącleciu maj jako miesiąc Maryi święcono raczej sporadycznie. Dopiero na przełomie XIII i XIV w. powstała myśl, aby ten miesiąc poświęcić Maryi.

Centralną częścią nabożeństwa majowego jest Litania Loretańska, jeden ze wspaniałych hymnów na cześć Maryi, w którym wysławiane są Jej wielkie cnoty i przywileje, jakimi obdarzył Ją Bóg. To piękny zbiór komplementów dla Maryi. Nie ma pewności, kiedy powstała Litania Loretańska. Prawdopodobnie jakaś jej wersja znana była już w XII wieku we Francji. Pewne jest to, że zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V w 1578 r. Nazwę "Loretańska" otrzymała od miejscowości Loretto we Włoszech, gdzie była szczególnie propagowana i odmawiana prawdopodobnie od 1531 r. Przypuszcza się, że część tytułów Maryi pochodzi z wpisów w księgach sanktuarium Domku Loretańskiego.

Wieczorami klękam przed Najświętszym Sakramentem i pozwalam się Bogu objąć spojrzeniem. Bo chyba na tym polega Adoracja. My patrzymy się na Jezusa On patrzy się na nas. Przecinające się spojrzenia są miejscem spotkania naszej nędzy z łaską Boga. To znaczy z tym wszystkim, co Pan chce nam podarować. Nie jest to łatwe spotkanie. W Bogu jest dużo Światła. Jak się do niego przybliżamy widać w naszym sercu wszystko, jak na dłoni. A prawda o nas bywa szokująca.

Zakochani spoglądają na siebie z wielką miłością. To samo dzieję się z nami, gdy klękamy przed spoglądającym na nas Jezusem, w Najświętszym Sakramencie.

Stajesz się tym, na co patrzysz, stajesz się tym, czym się karmisz, stajesz się tym, czego słuchasz. To dlatego wyznawcy Chrystusa (katolicy) adorują Najświętszy Sakrament, karmią się Ciałem wcielonego Boga i słuchają Bożego Słowa. Trzy źródła z których czerpiemy wszystko, co najcenniejsze.

Bóg na wyciągnięcie ręki, na wyciągnięcie serca. Cały nasz. Cały dla nas…

Dzień 23 kwietnia 2016 roku zapisze się w historii Ziębic jako data ogłoszenia świętego Jerzego patronem miasta. Wierni z ziębickiej Parafii św. Piotra i Pawła, prowadzonej od lat przez chrystusowców, z wielką wdzięcznością wobec Bożej Opatrzności, włączyli się w świętowanie tej uroczystości. Na oficjalne obchody zjechali się duchowni, samorządowcy i parlamentarzyści z regionu. Prezydenta RP reprezentowała p. Minister Edukacji Narodowej - Anna Zalewska. Uroczystość rozpoczęła się Sesją Rady Miejskiej, podczas której przekazano władzom miasta dekret Stolicy Apostolskiej zatwierdzający św. Jerzego Kapadockiego Patronem Miasta Ziębice.

Następnie przemaszerowano pod Bazylikę Mniejszą, gdzie poświęcony został odrestaurowany portal i fasada kościoła. Ukoronowaniem tego historycznego wydarzenia była Msza Święta. Liturgii przewodniczył metropolita wrocławski Arcybiskup Józef Kupny. Metropolita wrocławski zachęcał, by skonfrontować się ze świadectwem nowego patrona miasta. „Św. Jerzy jest doskonałym patronem tych, którzy muszą każdego dnia zmagać się i zwyciężać dylemat: Jezus czy bożki, które mnie otaczają; Jezus czy ten świat, który mi różne rzeczy proponuje, ale za cenę odejścia od Jezusa, za cenę zaparcia się swojej wiary” – mówił abp Kupny.

Po Mszy uroczystość przeniosła się na ziębicki Rynek, gdzie odbył się jarmark odpustowy z występami artystycznymi. Uroczystości transmitowała TV Trwam oraz Radio Maryja.

Św. Jerzy, który z woli Opatrzności Bożej został ogłoszony Patronem Ziębic - był żołnierzem w rzymskim legionie. Żył na przełomie III i IV w. Przyjąwszy wiarę w Chrystusa, w obliczu prześladowań rozdaje ubogim swój majątek. Jako dowódca cesarskiego garnizonu, odmawia złożenia ofiary bóstwom rzymskim. Wierny Chrystusowi, zostaje poddany okrutnym torturom. Umiera w bólu i męczarniach, modląc się i ufając swojemu Panu. Podług Złotej Legendy św. Jakuba de Voragine - pokonał smoka, okrutną bestię. Jest patronem żołnierzy, kawalerzystów, wojsk pancernych, skautów i harcerzy. A także, z czego jesteśmy dumni - miasta Ziębice.

W Ziębicach kult św. Jerzego sięga XIII wieku. Prośbę o nadanie miastu patrona przedłożyły Stolicy Apostolskiej Parafia św. Jerzego, Parafia św. Piotra i Pawła, prowadzona przez chrystusowców oraz władze miasta. 

Studiują na różnych uczelniach w Poznaniu, są młodzi i pełni życia. W dniach 22 - 23 kwietnia zatrzymali się w naszymj klasztorze studenci poznańscy wraz ze swoim duszpasterzem ks. Zbyszkiem Reguckim SChr.

Brać studencka zatrzymała się na noc, po czym w sobotę ruszyła w Góry Sowie. Na zakończenie wizyty nie zabrakło wspólnej modlitwy i zawierzenia swojej przszłości Miłosiernemu Bogu. Modliliśmy się o to przez wstawiennictwo patronki studentów - św. Gemmy Galgani, której relikwie znajdują się w naszym kościele.