Razem z mamą pokazali mi Boga. Jako mały chłopiec przyglądałem się ojcu w maju i czerwcu, gdy całą rodziną klękaliśmy w dużym pokoju i odmawialiśmy litanie. Myślałem sobie wtedy w swoim małym serduchu: „jeśli mój silny i wielki tato klęka przed tym Gościem w Niebie i się Go boi, to On musi istnieć”. Nie myliłem się. Tak było i tak jest.

Widziałem ojca modlącego się w domu i w kościele, spowiadającego się w konfesjonale. To mi wystarczało. Szedł skruszony do Boga i szeptał mu o tym co czuje. Szedł do Boga ze swoją siłą i bezsilnością, z wiarą i niewiarą. Szedł do Ojca, który jest w Niebie. I pokazywał mi, gdzie trzeba załatwiać trudne sprawy. Spoglądając w Niebo…

Powtarzał mi ojciec: „nigdy nie kłam”. Nie kombinuj i nie kradnij. Czasami zlał mi dupsko porządnie i bez krempacji. Ale gdy było na granicy, potrafił za mnie i moje siostry wskoczyć w ogień.

Ojciec kochał nas mocno. Może dlatego wybaczaliśmy sobie wszystko, pomimo ran i wielu łez. Widzieliśmy, że mu na nas zależy. Choć bywało różnie a nawet dramatycznie… Mama się nie poddawała. Mama powtarzała: musimy z nim być. Kochana mamusia, kobieta niezłomna, matka pięknej miłości…

Gdy szedłem do zakonu widziałem w jego oczach łzy. Ojciec przeżył to po swojemu. Przez kilka dni dawał sobie w przysłowiowy palnik, ale ostatecznie zrobił to, co trzeba. Oddał swojego syna Bogu. I więcej nie dyskutował. A potem widziałem jak przez lata dojrzewał. Jak duchowo wzrastał, towarzysząc synowi w kroczeniu za Chrystusem. I może dlatego, tego feralnego wieczoru, gdy umarł (nie doczekawszy moich święceń kapłańskich) po raz pierwszy w życiu, rycząc jak małe dziecko, wydarłem się na Pana Boga, krzycząc, że w takiej chwili ojca nie można Tam zabierać… Darłem się, ale Niebo milczało. Bóg nie lubi wdawać się w dyskusję na tematy, których człowiek nie ogarnia. I ma rację.

Zanim umarł, przez dwa tygodnie leżał w szpitalu. Miał zamknięte oczy, podłączony do maszyn, leżał nieruchomo w łóżku. Ale kontaktował, słyszał nas. Cholernie mnie bolało, że mój silny ojciec leży jak kłoda i nic nie może zrobić. Ale to właśnie wtedy, na kilka dni przed śmiercią, patrzyłem się na niego i sercem szeptałem: „kocham cię, tato… za wszystko przepraszam i wszystko ci przebaczam”… Wiem, że mnie słyszał. Wiem, że to wszystko mocno przeżywał, leżąc ukrzyżowany do łóżka. Ojca ma się jednego. I trzeba go czcić. Nawet jeśli popełnia błędy…

Dziś mój tato hasa po Niebie. Często z nim rozmawiam. Wiem, że walczy jak lew, u Boga, o mnie, moje siostry i żonę. Że walczy o nasze zbawienie. Czuję to. Modlę się często przez jego wstawiennictwo. Dwóch ojców w Niebie…. Czyż to nie cudowne?...

Kiedy słyszę słowo „ojciec” mam wiele skojarzeń. WueSKa, grzyby, działka, radość, łzy, chrapanie. Bo tato chrapał okrutnie. Teraz ja chrapię i już mi to nie przeszkadza… Uśmiecham się, pisząc te słowa. Niosę ojca w sobie. Jak każdy chłopak, jak każdy mężczyzna. I dziękuję Bogu za mojego tatę codziennie. Tak sobie myślę, jakie będą nasze pierwsze słowa, gdy spotkamy się w Niebie?... Może tato znów powie: „wskakuj synek na wueskę, jedziemy na grzyby”. A może nie będzie słów. Może się przytulimy mocno, jak wtedy, na peronie w Braniewie, gdy powracałem do domu jak syn marnotrawny, a on przytulił mnie mocno i zawiózł do domu. Zawiodłem go wtedy mocno, skreślili mnie z listy studentów. A on przyjął mnie z powrotem, z miłością, pragnąc tylko jednego: by jego syn nie jadł ze świniami z jednego koryta…

Kocham Cię, tato. Czuwaj nade mną i nigdy mnie nie zostawiaj. A jak trzeba będzie to zejdź z Nieba i zlej moje dupsko jeszcze raz i to porządnie. Byś nie musiał się wstydzić swojego syna, który tak wiele ci zawdzięcza…

(w Dzień Ojca, 23 czerwca, 2016 roku)